lunes, 28 de noviembre de 2011

REFLEXIÓNS DENDE A PALLEIRA



Agora que o imperativo categórico da idade xa me fixera case que bo …!
Agora que xa estaba a punto de pór dicir o de “bonum certamen certavi, …!
Agora que ata don Celestino me tería prometido o Paraíso…!
Pero está visto que nesta … vida non cabe a felicidade completa. Sempre ten que atoparse un co texto máis impertinente e no momento menos adecuado!
Denuncio enerxicamente a necidade de quen ata chegou a ter sona por dicir que a relixión era o opio do pobo.
Non é o opio, é o “pepiño grilo” (non necesariamente branco) enfastiante que alguén por riba de nós ideou para amolarnos.
Ata agora eu tiña acalmado as miñas afogadas (nunca mellor dito) inquedanzas nos rezos autoxustificantes que os meus pais e a Santa Nai Igrexa me tiñan ensinado. Pero a adversidade, disfrazada nesta ocasión de  “puñeteiro” insomnio, levoume a meditar sobre ese, para min, inmisericorde  e posiblemente pouco meditado, imperativo de Cristo de “quen teña dúas túnicas…”
Porque, pregunteime, inocente de min: E se cambiamos (na eséxese cristiá teño visto tantos cambios!):
- “túnicas” por pisos?
- “túnicas” por coches?
- “túnicas” por soldos n veces superior ao soldo do meu veciño (non digamos dun paria estranxeiro)?
- “túnicas” por prestixio?
- “túnicas”  por dor?
- “túnicas” por agarimo?
- “túnicas” por esperanza?
- “túnicas” por …, por …, por …?
Vou escribir estas parvadas antes de que o “sentido común” que me recomendaba o meu bo amigo Alfonso me obrigue a eliminalas e volver ao bo sendeiro daqueles benaventurados que confían na infinita benevolencia do noso Creador.
Acaso o tranquimazín non é tamén algo que nos vén de Deus?
Para os que están fodidos .. Deus proverá! 

Pedro J. Rovira

martes, 22 de noviembre de 2011

A GLORIOSA DO 56



Co pelo cano,
enrugas na faciana,
camiñar tardo e ollos expectantes
unha vez máis se achegan os gloriosos.

A vida abaixoulles pasadas altivezas,
pero aínda manteñen un halo de grandeza.
sorriso aberto e xuvenil ledicia,  
pois seguen a  aniñar o neno que non foron.

Hai quen xa se rendeu e deuse por vencido,
canso de  ser pola vida maltratado,
mais os gloriosos non. Non son así.
Deben seguir, rompéndose por dentro,
o camiño que trazou o seu porvir.

Para quen se retirou da dura loita
a nosa man tendida.
Mais  nunca, endexamais, amén, a nosa comprensión.
Comprender e compartir,
e non podemos, pois iso suporía a nosa fin.

Un fillo da dolor daqueles anos duros
non pode sucumbir.
Cos dentes apertados, se fai falla,
pero seguir, seguir, seguir,
rosmando sempre, sen cesar:  Eu sigo sendo
o mesmo que antes fun,
sen importar o que digan por dicir.

Se resisto albiscarei a luz, aló ao fondo,
coma feble luceciña dun candil,
pero unha luz que a sentirei moi preto,
coma se fose a conciencia que hai en min.

Só ela será quen de liberarme
desta anguria sen sentido que é vivir.
Esa luz entregáronnola un día,
nos anos duros, si.
É a herdanza por tantos sufrimentos!

Quen a apagou, xa non lle queda nin ren por recibir.
Pero quen a conservou acesa nas penurias
que a vida lle foi pondo aquí e alí,
será quen de aceptar, sen anoxarse,
o bo e o malo que lle tocou vivir.

                            Pedro J. Rovira Magariños